Wyniki badań można tłumaczyć brytyjskim systemem nauczania, w którym selekcja według zdolności rozpoczyna się już w wieku 11 lat. W systemie organizacyjnym nauki w tym kraju nie występuje niemal konkurencja jednostek i ośrodków, ponadto badania dotyczyły śro­dowiska fizyków, a rozpoznanie walorów pracy jest w naukach ścisłych z reguły łatwiejsze niż w humanistycznych. Badania S. Cole’a również tylko częściowo potwierdzają hipotezę Mertona. Według materiałów przezeń zebranych jakość publikacji jest najlepszym pre­dyktorem jej uznania, czynniki związane z uwarstwieniem środowiska nauko­wego odgrywają tu rolę mniejszą, zaś efekt Mateusza przejawia się wyraźnie w tempie dyfuzji prac naukowych o tej samej jakości, które zależne jest od wcześniejszej reputacji autora, jak również od jego pozycji na presti­żowych szczeblach społecznego systemu nauki.

Uwzględnienie zdolności i IQ nie zmieniło istotnie korelacji między ja­kością instytucji a liczbą cytowań, która wynosi 0,21 (poziom istotności 0,                  001). Wnioskiem końcowym pilotażu jest potwierdzenie hipotezy o słabym związku między osiągnięciami zawodowymi (prestiżem) a miarami zdobytego wykształcenia i zdolności. Według autorów miejsce zatrudnienia ma wysoki wpływ na widoczność i sukces profesjonalny badacza.Inne badania nie potwierdzają hipotezy Mertona bądź ją modyfikują, np. badania Gastona nad fizykami nie wykazały związku twórczości i uznania ani z charakterem ukończonej uczelni, miejsca doktoryzowania się, ani z presti­żem wydziału. Brytyjski system nagradzania w nauce jest – jak się zdaje — uniwersalistyczny, tj. związany głównie z osiągnięciami konkretnych jednostek, a nie z ich miejscem zatrudnienia.

Można to tłumaczyć selekcją uczniów, jaka się dokonuje wokół wybitnych autorytetów. Ważnym czynnikiem wydaje się tu jednak efekt hallo — zwrócenie uwagi na młodych i jeszcze nie znanych badaczy oraz wpływ mistrza na formowanie ich warsztatu i wysokich aspi­racji, surowych standardów naukowych.Badania S. Cole’a również potwierdziły hipotezę o „windowaniu” mało znanych naukowców przez sam fakt współpracy z autorami o wysokim autorytecie.Zebrane przez A. E. Bayera i J. Folgera dane wykazały, że na wydziałach biochemii o niższym prestiżu liczba naukowców, którzy nigdy nie byli cy­towani, była dwa razy wyższa niż na wydziałach o wysokim prestiżu, a liczba tych, którzy byli cytowani ponad 15 razy, była na wydziałach o  wysokim prestiżu trzy razy wyższa.

Uznanie naukowe związane jest jednak z prestiżem instytucji, w której aktualnie badacz jest zatrudniony. Można to zjawisko interpretować trojako: 1. uznanie związane jest z dorobkiem; 2. pozycja na liczącym się uni­wersytecie może być źródłem hałło w ocenie tego dorobku; 3. uznanie zależy od widoczności, a ta z kolei może być zapewniona albo przez wysoką produkcyjność, albo przez kontakt z wybitnymi kolegami, który środowisko takiego uniwersytetu zapewnia. Cytowane już badania Zuckerman ujawniły ważną rolę współpracy z auto­rytetami naukowymi dla późniejszego rozwoju naukowego jednostki i uzna­nia dla jej dorobku. Okazało się, że przeciętna wieku nagrodzonych nagrodą Nobla w chwili jej uzyskania, jest o 9 lat niższa u tych, którzy przedtem współpracowali z laureatem.